Als schoolmusical is deze opzet ongetwijfeld geslaagd. Zeker gezien het uitgebreide draaiboek en de ruime aanwijzingen wat betreft het eventueel aanpassen van het aantal rollen etc. Daar zat voor mij direct ook de allereerste les. Kinderen die zich opgegeven voor een jaar drama & theater maken worden niet al te enthousiast van het fenomeen musical. Die komen om drama en theater maken te verkennen. Kortom dat heb ik direct laten varen dat plan. Van meet af aan was duidelijk dat de bijgeleverde liedjes als soundtrack zouden dienen. Wel hebben we zelf uiteindelijk een avatar dans gemaakt op het laatste level game liet waarmee ze aan het publiek het spel uitlegden. Dat gezegd hebbende leverde de musical Het laatste level voor ons het afgelopen jaar een interessant vertrekpunt. Omdat de kinderen mochten ervaren dat iets dat geschreven en gemaakt is niet noodzakelijkerwijs passend is voor wat jij wilt. Dat je daar commentaar op mag leveren en bovenal dat je vanuit dat commentaar samen op weg gaat naar het maken van het verschil. Uiteindelijk was het voor ons een basis voor een bewegingsvoorstelling met minimale tekst. De tekst die er gesproken werd vulden de kinderen in vanuit hun eigen inmiddels ontwikkelde rol besef. Het was een pittige groep die zich moeilijk liet vormen. waardoor we pas in februari van een echt gezelschap konden spreken. Dat was het moment dat ik heel blij was met de musical. want dan ligt er wel een duidelijk werkkader. Dan is het puur nog een kwestie van schrappen en aanpassen. Het aanpassen zat hem in de stevigheid van het verhaal. Eigenlijk is het in zijn oorspronkelijke vorm een reeks gebeurtenissen. Die veel tekstuele uitleg behoeven. Met een kakafonie aan karakters. Ik ben zo vrij geweest het verhaal te vereenvoudigen door het diepte te geven door te starten met het sterven van grootmoeder. Waardoor de houding van Mitch gevoelsmatig een zichtbare aanleiding kreeg. Dat werkte. Immers het is een herkenbaar scenario voor het hele gezin!